Stel je voor dat je alleen thuis bent en dat je wakker wordt van een inbreker die in je huis rond loopt… Dat overkwam Tara. Zij vertelt ons het verhaal van die angstaanjagende nacht…

Het is de nacht van 8 op 9 mei 2009, 1 uur ’s nachts. Ik word wakker van het licht dat in mijn kamer aangaat. ‘Dat kan niet’ denk ik, mijn huisgenoot is een weekend weg. Haar vriend had ook iets dit weekend dus die kan het ook niet zijn. Als verstijfd blijf ik liggen. Gelukkig lig ik met mijn gezicht naar de muur, dus kan ik doen alsof ik slaap.

Eengezinswoning

Ik woon in een eengezinswoning samen met een andere studente, op de hoek van de straat. Over twee jaar worden de woningen in de wijk afgebroken en daarom worden ze nu stuk voor stuk tijdelijk aan studenten verhuurd. Wij kregen deze woning toegewezen in ons eerste studiejaar en wonen er met veel plezier. Het is duidelijk oud en enkel glas maakt het ’s winters koud, maar verder genieten we van de luxe die we met z’n tweeën hebben ten opzichte van een normale studentenkamer in een studentenflat.

Niet de eerste keer

Twee keer is er bij ons ingebroken terwijl we niet thuis waren. Met een beetje glasschade en gestolen laptops viel het eigenlijk toen nog mee. De studieprojecten die we kwijt waren zorgden voor wat extra werk, en de verloren foto’s voor wat tranen, maar verder bleef de schade beperkt. Tot deze keer, want nu was mijn gevoel van veiligheid in mijn eigen huis weg.

Vrijdagnacht

Handig, zo’n hoekhuis, moeten ze gedacht hebben, makkelijk wegrennen door de steegjes langs of achter het huis. Handig ook, zo’n onbeveiligd bovenlicht boven de keukendeur, daar kan de kleinste van ons mooi doorheen kruipen. Het is vrijdagnacht 1 uur, dus die studenten zullen wel bij hun ouders of in de kroeg zijn, hebben ze vast ook gedacht. En natuurlijk dat wij goeie laptops hadden, makkelijker mee te nemen dan de PC’s in andere woningen. En ze hadden het niet eens verkeerd. Behalve dat ik niet in de kroeg was, of bij mijn ouders thuis, maar gewoon in bed lag te slapen.

Licht

Ik weet niet precies wat er aan de hand is als ik wakker word van het licht, maar in een soort mengeling van verlamming en doordachte strategie besluit ik me stil te houden. Zolang degene die in mijn kamer staat niet doorheeft dat ik wakker ben, zal hij me waarschijnlijk niets doen. Hoop ik. Wat als ik me omdraai en hij een wapen heeft? Wat als ik me omdraai en zijn gezicht zie en vervolgens nooit meer uit mijn geheugen krijg? Ik houd mijn adem in en hoop maar dat de schrik dat ik thuis ben hem wegjaagt.

Stil

Voordat ik ging slapen had ik nog een film gekeken. Toen mijn ogen dichtvielen van vermoeidheid deed ik de laptop dicht en legde hem naast mijn bed neer op de grond. Ik voel nu dat de inbreker dichterbij komt en de laptop wegpakt. Ook pakt hij nog mijn telefoon naast mijn hoofdkussen weg. Ik weet zeker dat als ik nu een krimp geef, ik op zijn minst een klap krijg. Mijn hart bonst in mijn keel en ik ben bang per ongeluk te bewegen of te stuiptrekken van de adrenaline die door mijn lichaam raast. Ik hoor de inbreker iets gedempt roepen (en uit de stem maak ik op dat het een man/jongen is). Ik registreer niet wat hij zegt. Misschien was het een naam. Misschien een ‘we moeten gaan’. Misschien was het niet in het Nederlands. Ik heb het niet verstaan of gehoord of geregistreerd. En misschien is dat maar beter ook. Dan hoor ik hem en zijn buddy uit de kamer tegenover de mijne rennen en door de achterdeur vertrekken

Weg

Nog een paar minuten blijf ik doodstil en doodsbang liggen, Ik luister of ze niet nog terugkomen. Of ze echt weg zijn. Ik weet niet zeker of ze echt het huis uit zijn of naar de kamers achter zijn gegaan, dus ik blijf luisteren voor geluiden. Als ik zeker weet dat ik niets meer hoor en ze er niet meer zijn, kom ik overeind en begin op mijn bedrand te huilen. Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik heb niet eens een telefoon om de politie te bellen. Na een paar minuten hervind ik mezelf een beetje en besluit ik door de voordeur naar buiten te gaan en bij de buren aan te bellen. Ik ken de buren enigszins, we zeggen hallo en hoe gaat het, het is een hele vriendelijke familie, ik hoop maar dat ze opendoen.

De buren

Dat doet de buurman meteen en als hij mijn gezicht ziet nodigt hij me meteen binnen uit en zet me op de bank neer om mijn verhaal te horen. Hij belt de politie voor me en geeft mij pas de telefoon als hij een medewerker aan de lijn heeft, zodat ik zolang mogelijk rustig kan ademhalen. Ik leg de vriendelijke agente aan de lijn uit wat er gebeurd is en ze stuurt meteen twee agenten. Ik bel mijn moeder, die neemt ondanks het rare tijdstip meteen op en springt in de auto.

Politie

De agenten zijn er 20 minuten later en nemen mijn verklaring op en stellen me gerust. Ze gaan alle schade na en laten me weten dat er de volgende morgen overdag een forensisch expert langs kan komen voor sporenonderzoek. Ook geven ze aan dat ik hulp kan krijgen van slachtofferhulp als ik daar behoefte aan heb. Ik laat het allemaal maar een beetje over me heenkomen. Mijn moeder haalt me op en ik ga bij mijn ouders slapen, want in dat huis kan ik voorlopig niet meer slapen. ’s Nachts nog mail ik mijn afspraken van de volgende dag dat ik niet kan komen en hoe ik te bereiken ben.

Nachtrust

Het forensisch onderzoek en de gesprekken in de buurt leveren niets op. Dat hoeft van mij ook niet eens per se. Ik hoop dat de inbrekers (vermoedelijk waren het jonge jongens uit de buurt, omdat ze door het bovenlichtje moesten passen) iets nuttigs doen met mijn spullen. Veel vervelender is dat ik mijn nachtrust kwijt ben. Als mijn huisgenoot niet thuis is kan ik niet slapen en blijf ik op met alle lichten aan tot ze thuiskomt. Niet houdbaar, als topsporter (maar ook gewoon als mens) kan ik niet elke keer wakker blijven tot mijn huisgenoot thuiskomt van stappen. Of uit logeren gaan als zij naar haar vriend gaat. Dus ik zoek een nieuwe woning en verhuis.

Slachtofferhulp

Ik heb twee gesprekken met iemand van slachtofferhulp en dat is fijn. Niet per se omdat ik heel veel psychologische hulp nodig heb, maar wel omdat het fijn is er even met een deskundige over te praten. En dan nuttige antwoorden te krijgen. Ook doet het me goed te merken dat iemand in de gaten houdt of het goed met me gaat. Al met al heb ik weinig aan de inbraak over gehouden, ik heb denk ik heel bewust ervoor gekozen alles aan die ene plek te koppelen, waardoor ik na mijn verhuizing vrij snel weer mijn nachtrust terug had. Al moet ik wel zeggen dat het een paar jaar heeft geduurd voordat ik zonder problemen meteen kon slapen als ik alleen in een huis of appartement was. En nu ik dit schrijf bedenk ik me dat het wellicht niet heel slim was dit stuk ’s avonds te schrijven aangezien ik vanavond ook alleen in mijn appartement ben..Het is inmiddels 8 jaar geleden en ik denk er niet vaak meer aan terug, maar ik besef me wel heel goed dat het nog steeds een impact heeft.

Neem ook eens een kijkje in het leven van Tara. Op haar blog Aichalives schrijft zij over wat haar dagelijks bezighoudt.

xxx