Ik deel graag het verhaal van Charlotte met jullie. Na de geboorte van haar tweede kindje kreeg zij een postnatale depressie, wat al snel tot een psychose leidde. Hier is haar verhaal:

In blijde verwachting

Wij waren in verwachting van ons tweede kindje. Wat vonden wij dat leuk, wat waren we blij! Maar wat heel mooi en bijzonder moest worden, werd een compleet drama. Eigenlijk wil ik er niet meer over nadenken of aan terug denken. Maar dat is ook niet goed. Ik deel nu vaak mijn verhaal om eerlijk te zijn naar de buitenwereld toe. Het helpt bovendien ook voor mijn herstel.

Bloedverlies

Mijn zwangerschap was één compleet drama. Het begon met mega veel bloed verlies. Dit herhaalde zich drie keer. Alle drie de keren werd ik opgenomen en konden ze niet echt vinden wat er kon zijn. Ik mocht eigenlijk alleen nog maar rust houden. Maar dat is moeilijk als je een meisje van 2,5 jaar rond hebt huppelen.

Flauwvallen

Mijn lichaam ging steeds verder achteruit en kreeg het alleen maar zwaarder. Mijn bloeddruk ging vaak in vrije val. Daardoor kreeg mijn lichaam een klap en viel ik letterlijk flauw. Ik heb harde klappen gemaakt, op mijn buik, op mijn hoofd… En keer op keer werd ik opgenomen. Na de laatste val, tegen de verwarming aan, met een hersenschudding tot gevolg, mocht ik niet meer naar huis. Ik kreeg onderzoek na onderzoek. De baby had na die laatste val minder leven en bewoog amper meer.

Kraamtijd en postnatale depressie

Met 37 weken ben ik ingeleid en onze zoon is geboren op 18 mei 2017. Na de kraamweek verdwenen mijn kraamtranen niet. Ik was hele dag aan het huilen, al deed ik of er niets aan de hand was. Ik wilde dat niemand wist wat er met me aan de hand was. Na twee weken ben ik toch naar de huisarts gegaan en die stelde vast dat ik een postnatale depressie had.

Psychose

Ik kreeg medicijnen en hoopte dat ik mij hierdoor beter ging voelen. Dat was helaas niet het geval, het werd alleen maar erger. Op den duur kreeg ik stemmen in mijn hoofd en zag ik beelden die er niet waren. Ik dacht elke ochtend; “het gaat wel weer weg”. Je raadt het al, NEE, het ging niet weg. We zijn nu bijna een jaar verder en ik ben echt een jaar zoet geweest.

Doorverwezen

Uiteindelijk ging ik weer naar de dokter en vertelde ik hem wat ik had en wat ik voelde. Dit keer werd ik gelijk doorverwezen naar een speciaal team in Rotterdam. Ik kon diezelfde middag terecht en mijn moeder ging mee. Ze wilden me eigenlijk gelijk opnemen. Ik raakte letterlijk in paniek, want ik wilde dit niet. Ik had een baby van een paar weken oud, een dochter van 2,5 jaar en een lieve man. Die konden niet zonder mij en ik hoorde bij hen. Gelukkig was mijn moeder het met me eens en mocht ik weer mee naar huis.

Ondersteuning

Er werd afgesproken dat een speciaal team dagelijks bij mij thuis kwam om me te ondersteunen. Er werden regels opgesteld en ik kreeg veel medicatie die mij er weer bovenop moest helpen. Helaas sloeg niets aan en ging het eigenlijk alleen maar slechter. Ik kon er amper mee om gaan, had de hele dag stemmen in mijn hoofd. De dingen die er werden gezegd waren niet mis. Van “stap in de auto en rij tegen een boom aan”, tot “steek een mes in je lijf”. Ik had momenten dat het super goed ging en ik het kon negeren. Maar er waren ook momenten dat ik er totaal niet mee om kon gaan en ik ging luisteren. Ik stak geen mes in mijn lijf hoor, want ik ben er nog. Maar ik raakte soms helemaal de controle over mezelf kwijt en wist niet meer wie ik was. Ja, ik was bang voor mezelf, bang voor wat er nog meer komen zou.

Opname

Op een gegeven moment was ik op, helemaal leeg en ik wilde gewoon beter worden. Ik besloot samen met mijn man en mijn hulp om me toch maar op te laten nemen. Dat was een hel. Als ik daar aan terug denk, lopen de rillingen over mijn lijf. Het was een complete gevangenis. Ze zouden daar meer tijd voor me hebben, maar daar merkte ik amper wat van. Natuurlijk waren het allemaal lieverds, maar ik wilde gewoon naar mijn eigen lieverds. Ik kon er niet wennen, wat best logisch is, want je wilt er helemaal niet wennen. Bijna een week heb ik het geprobeerd, maar ik wilde echt weg. Ik miste mijn gezin, miste mijn eigen bed, miste eigenlijk alles. Omdat ik er vrijwillig heen was gegaan, mocht er ook uit wanneer ik wilde.

Weer thuis

Ik mocht dus weer naar huis en kreeg nu een ander team dat me ging helpen en ondersteunen om beter te worden. Inmiddels waren we al maanden verder en raakte ik mezelf alleen maar meer kwijt. Soms had ik gedachtes in mijn hoofd om maar uit het leven te stappen. Vond het geen nut hebben , maar bedacht me snel weer, want ik had een geweldig gezin dat mij wel nodig had. Ik kroop weer wat omhoog en begon weer te vechten. Ik zal de wereld eens een poepje laten ruiken.

Doorbraak

Ik kreeg een hoop verschillende medicijnen en uiteindelijk bleek er één effect te hebben. Ik kon het niet geloven, maar ik was klachtenvrij. Nu ik dit typ, ben ik 9 weken klachtenvrij, geen stemmen en geen beelden meer. Ik heb EMDR behandelingen gehad die mij ook heel erg hebben geholpen. EMDR of Eye movement desensitization and reprocessing, is een psychotherapeutische methode die dient om traumatische herinneringen weg te nemen. Dit had bij mij echt succes. Ik ben er nog niet, maar ben hard aan mezelf aan het werken.

Toekomst

Ik wil open zijn naar de wereld toe. Bloggen en schrijven hebben mij heel sterk gemaakt en veel geholpen. Psychose doet veel met een mens, meer dan mensen denken. Ik heb nog veel doelen en hoop die ooit te kunnen bereiken. Graag zou ik ooit in een magazine of op tv komen om over psychose te praten. De mensen die me kennen, zullen verbaasd zijn dat ik dit heb geschreven. Ja, ik, zo super bang en angstig, maar ik wil dingen bereiken. Door open naar de wereld te zijn, bereik je veel. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de anderen.

Als je symptomen hebt van depressie, psychose of iets anders, aarzel niet en trek aan de bel. Je kan het niet alleen.

Neem zeker ook eens een kijkje op de blog van Charlotte, mommycharlot.nl. Hier verteld ze meer over haar psychose, maar ook over het moederschap.

xxx