Ik ben geboren in de jaren 70. Als kind groeide ik op in een wereld waar een vrouw één van de wereldleiders was. Al had ik geen idee wat haar politieke standpunten waren, ze was een vrouw en ze was elke dag in het nieuws, dat was genoeg. Het leerde mij dat een vrouw hetzelfde kon als een man. Niet alleen deze IJzeren Dame vormde mijn wereldbeeld, ook mijn vader deed dit. Hij vertelde mij altijd dat ik alles kon worden wat ik wilde. Vrouwen en mannen waren gelijk en konden evenveel bereiken, al had ik natuurlijk kunnen weten dat dit slechts woorden waren. De blauwe ogen en overige kneuzingen van mijn moeder hadden mij moeten vertellen dat ook voor hem een vrouw minder waard was dan een man. Maar ach, ik was een kind en kan je mij mijn jeugdige naïviteit kwalijk nemen?  

Mijn vader

Als tiener liet hij ook mij duidelijk voelen dat ik letterlijk geen recht om te spreken had en toen ik jaren later verlaten werd door mijn partner en achterbleef met 2 peuters, kwam zijn ware aard verder boven. Ik zag er nog goed uit en moest maar een rijke man zoeken, want anders zou ik het nooit redden als alleenstaande moeder. Nu heb ik persoonlijk niets tegen rijke mannen. Het is volgens mij net zo gemakkelijk om verliefd te worden op een rijke man als op een arme, maar iemand kiezen op basis van zijn bankrekening gaat mij veel te ver. Bovendien had ik, na alles wat er gebeurd was, mijn buik wel even vol van mannen. 

Op de werkvloer

Ook op de werkvloer werd ik al snel uit de droom geholpen. Als student verdiende ik een centje bij als onthaalhostess. ‘Tais toi et sois belle’ was het motto en de vraag van één van de opdrachtgevers of de hostessen per meter betaald werden, was misschien wel grappig bedoeld, maar zeker niet respectvol. Het zou de toon zetten voor mijn verdere loopbaan. Maar ach, ik kon ertegen. Ik was uiteindelijk het product van een katholieke meisjesschool waar er ingedrild werd dat wij sterke vrouwen moesten worden en een succesvolle carrière opbouwen. Nooit werd ons gezegd dat wij onderdanig moesten zijn aan mannen. De nonnen daar waren misschien niet allemaal even vriendelijk, sterke rolmodellen waren zij wel.  

Seksisme versus feminisme

Mijn wereld bleek dan wel niet zo vrij van seksisme als ik als kind dacht, het bleef subtiel en incidenteel. De toon voor een wereld met volledige gelijkheid was -met dank aan onze moeders en grootmoeders- gezet en wij moesten het werk alleen afmaken. Waren wij ons wel bewust van die taak? Is het ons gelukt? Natuurlijk hebben wij door de eeuwen heen een hoop bereikt, maar toch…

Op straat

Het wordt je al snel duidelijk gemaakt als je de straat op gaat. Als tiener droegen wij wat wij wilden. Geen van mijn vriendinnen werd ooit een hoer genoemd omdat zij een kort rokje droeg. Wij konden door de Brusselse straten flaneren zonder lastig gevallen te worden. Als wij bij hoge uitzondering eens nagefloten werden, was dit altijd met een goedkeurende blik en zonder dat de fluiter in kwestie achter ons aan liep, ons een telefoonnummer probeerde te ontfutselen of seksuele toespelingen maakte. Tegenwoordig zijn er wijken waar je als vrouw of meisje niet meer alleen kan rondlopen, tenzij je natuurlijk een voorkeur hebt voor geile blikken, vernederende opmerkingen en intimiderend gedrag. 

De media

Dit gebrek aan respect voor meisjes zie je ook in de media. Ja ik weet het, het is een dooddoener en duizenden voor mij hadden er al commentaar op, maar gek genoeg dringt het niet door tot de jeugd. Halfnaakte vrouwen die met hun ronde billen twerken tegen een met goud behangen rapper, het is het eerste wat ik zie als ik een muziekzender op zet. Welk signaal geeft dit aan onze jonge meisjes? Terwijl ik opgroeide met het beeld van Prince, die de sexy maar vooral ook getalenteerde vrouwen die hem omringden op een voetstuk zette, groeien mijn dochters op met het beeld van halfnaakte vrouwen die in een clip letterlijk door het stof kruipen voor een vent met een patserwagen. Vrouwen waarop neergekeken wordt terwijl ze hun seksualiteit te grabbel gooien. Vrouwen die ho’s -hoeren- genoemd worden, vrouwen die geen greintje zelfrespect uitstralen. En de jeugd is hier zo aan gewend dat ze het niet alleen aanvaardbaar vinden, maar zelfs cool. Alsof dit de manier is om je te gedragen als je populair wilt zijn. 

Anti-feminisme

Tegelijkertijd is er een steeds groter wordende groep mannen die zich tekortgedaan voelt. Mannen die bij hoog en laag beweren dat het feminisme te ver doorgeschoten is. Mannen die er geen graten in zien dat een vrouw voor hetzelfde werk minder betaald krijgt; verboden maar dagelijkse realiteit. Minder geslaagde mannen die zich bedreigd voelen in hun professionele situatie. Dat hun carrière niet loopt, is namelijk niet hun schuld, maar die van de voorgetrokken vrouwelijke collega. Mannen die sterke vrouwen mannenhaters noemen, alleen omdat ze opkomen voor hun rechten. Mannen die eigenlijk gewoon bang zijn voor echte gelijkwaardigheid. Als een mannelijk familielid op een etentje zonder blikken of blozen beweert dat het tijd wordt dat de mannen zich emanciperen, kan ik mij niet inhouden. Het leidt tot een hevige discussie, waarvoor ik mij nog altijd schuldig voel tegenover de jarige gastvrouw.  

Goed nieuws

Gelukkig is er ook een hele grote groep mannen voor wie gelijkheid normaal is. Als ik hoor dat een minister aftreedt omdat het nu de beurt van zijn vrouw is om aan haar carrière te werken, kan ik daar enorm blij van worden. Of als een collega zegt dat het niet uitmaakt of de nieuwe chef een man of een vrouw is, zolang diegene maar capabel is.  Of als ik bij vrienden zie dat het de normaalste zaak van de wereld is dat alle taken gelijk verdeeld worden,…

De toekomst

Maar toch. Het verleden heeft ons geleerd dat aan veranderingen altijd een mentaliteitswijziging voorafgaat. En dat maakt mij ongerust. De vrouw van vandaag heeft niet minder rechten dan pakweg 20 jaar geleden, maar de houding tegenover vrouwen lijkt mij in een neerwaartse spiraal te zitten. Mijn mening is uiteraard gekleurd door mijn persoonlijke ervaring, maar ik bespeur een toenemend gebrek aan respect voor vrouwen in het dagelijks leven en in de jongerencultuur. Dus nee, volgens mij is feminisme absoluut nog niet overbodig. Tot mijn ongelijk bewezen wordt, strijd ik verder voor een wereld waar mannen en vrouwen gelijk behandeld worden.  Ieder met zijn eigen kracht; verschillend maar gelijkwaardig. 

xxx