Als ik een kassa moet kiezen in mijn favoriete supermarkt, sla ik vaak de vrouw van middelbare leeftijd over. Misschien is het toeval, maar ze is altijd zoooo chagrijnig als ik aan haar kassa kom. Het lijkt wel alsof ze er plezier in schept om mijn aardbeien net iets te hard neer te gooien en mijn avocado’s eindigen altijd met vijf deukjes, even groot als haar vingers.

Als ik het dan eens in mijn hoofd haal om een kortingsbonnetje af te geven, begint het theater. Eerst rolt ze met haar ogen, daarna leest ze het 3 x na om vervolgens te zeggen dat de foto anders lijkt. Uiteindelijk scant ze het bonnetje met een diepe zucht en een onverstaanbaar gemompel.

Je zou denken dat ik meer begrip zou tonen, ik weet namelijk precies hoe ze zich voelt. Sinds de overgang bij mij in volle gang is, moet ik af en toe ook flink letten op wat ik zeg en doe. Als ik mij laat gaan, ben ik ongetwijfeld even sympathiek als de kassadame. Het is overduidelijk een gevalletje van hormonen onder controle houden, zo iets als pms en puberteit in het kwadraat. Een soort bal in je maag en mieren onder je huid. The exorcist is er niets bij.

Mijn dochters noemen mij “de lastige klant”, maar dat is onzin. Het is toch fijn als iemand je er netjes op attent maakt wat je beter kan doen? Waarom mag ik bijvoorbeeld niet tegen de ober zeggen dat mijn vlees niet goed gebakken is? Of waarom mag ik geen opmerking maken dat ik net zo goed mijn vlees bij de supermarkt kan halen als de slager ineens besluit om mijn kipfiletje in plaats van in een papiertje, op een piepschuim schaaltje met folie te verpakken? Hallo, we gingen toch minder plastic gebruiken? Maar nee, ik moet mijn mond houden van mijn dames.

Ik voel mij ook totaal niet aangesproken als iemand zegt dat ik geen Karin maar een Karen ben, met een knipoog naar de bekende memes. Zolang ik niet op straat sta te gillen naar vreemden valt het toch wel mee? Nee, even serieus, ik kan mij best gedragen ook al moet ik daarvoor soms op mijn tong bijten. Dus als ik een artikel lees dat vol schrijffouten staat en de schrijfster schrijft op het einde “wat zou jij doen?’, dan geef ik geen commentaar. In mijn hoofd komt misschien “een taalcursus volgen” op, maar ik heb ooit eens geleerd dat je beter niets zegt als je niets vriendelijks te zeggen hebt.

Pfff, ik hoop dat deze periode snel voorbij gaat!

xxx