Stiekem willen wij allemaal wel eens iets veranderen aan ons lichaam. Meestal gaat het voor ons net te ver om daarvoor echt bij de plastisch chirurg binnen te stappen. Maar soms kan je ergens zo veel last van hebben dat je toch die stap zet. Vandaag laat ik een lezer aan het woord die die stap gezet heeft.
“Ik ben een student van 22 jaar en woon nog thuis. Ik leid een heel normaal leven met vrienden en een weekendbaantje, niets bijzonders dus. Maar weinig mensen weten dat ik ruim 4 jaar geleden mijn borsten heb laten verkleinen. Er rust toch nog altijd een beetje een taboe op en daarom vind ik het ook prettiger om dit niet onder mijn eigen naam te schrijven.
Ik had al jaren last van mijn borsten. Door het gewicht van mijn borsten had ik rugklachten en zelfs longklachten. Voordat ik de knoop doorgehakt heb, heb ik er een hele tijd over getwijfeld. Ik was natuurlijk nog jong en ik zat nog op school. De meeste mannen houden van grote borsten, dus dat maakte de keuze er niet gemakkelijker op. Maar op een gegeven moment ging het echt niet meer, ik had te veel pijn.
Planning
Voor de prijs moest ik het niet laten. Borstverkleining wordt namelijk vanaf cup D vergoed, dus de operatie heeft mij niks gekost. Ik moest alleen nog het juiste moment kiezen. Ik zat op een school waar ik veel praktijk kreeg. Op een gegeven moment stond er een project in de planning dat voornamelijk via de computer was. Dus als ik geopereerd wilde worden, dan was dat het ideale moment. Als ik mijn operatie tijdens dat project kon laten doen, hoefde ik namelijk niets te missen.
De operatie
Twee dagen voor mijn 18de verjaardag was het dan eindelijk zo ver. Ik werd op een bed naar de OK gereden en mijn moeder liep met mij mee. Toen we daar waren zeiden ze tegen mij dat ik een masker kreeg voor extra zuurstof en dat was de narcose, dus toen was ik zo weg. De operatie verliep goed, maar het duurde wel wat langer voordat ik terug was uit de uitslaapkamer, met een ongeruste moeder tot gevolg. In het ziekenhuis zelf had ik na de operatie niet zo heel veel pijn. Wel werd ik toen duizelig als ik opstond, dus ben ik een dag langer in het ziekenhuis gebleven.
Terug thuis
Thuis heb ik het een weekje rustig aangedaan en veel op de bank gelegen. De operatie was op een maandag, twee dagen later, op woensdag was ik naar huis gegaan en de maandag daarop zat ik alweer op school. Niet voor lang, want na een paar lessen ging ik al snel naar huis. Op school wisten ze wel waarom ik er niet was, maar ik heb het niet aan de grote klok gehangen. Blijkbaar waren er stiekem toch best veel mensen die ik kende, die hetzelfde hebben gedaan. Ik had niet verwacht dat er zoveel mensen zouden zijn in mijn omgeving die een borstverkleining hadden laten doen.
Het herstel
Na de operatie mocht ik 6 weken niet tillen of belasten. Ik ben iemand die niet stil kan zitten, dat was dus best lastig.
Een paar jaar later ben ik ook beginnen te sporten. Ik merkte toen wel dat ik last begon te krijgen van de littekens als ik veel getild had. Ook bh’s zitten helemaal niet fijn, omdat het metalen gedeelte op de littekens drukt. Nu, zoveel jaar later, zijn enkele plekken waar hechtingen hebben gezeten, nog steeds niet helemaal dichtgegroeid. Dit zorgt ervoor dat het kan gaan ontsteken als er vuil tussen gaat zitten.
Het resultaat
Ik ben eigenlijk best tevreden met het resultaat, mijn borsten zijn nu beter gevormd dan van voordien. Wel ben ik door de operatie van een cup H naar een cup C gegaan en is het nu alweer terug gegroeid naar een cup F.
Ik denk dat ik het nu niet opnieuw zou doen. Maar heb geen spijt van de keuze die ik toen gemaakt heb. Ik heb veel meer zelfvertrouwen gekregen.
Mijn leven nu
De operatie viel samen met een moeilijke periode in mijn leven. Het is net ervoor uitgegaan met mijn toenmalige vriend en ik ben dat jaar blijven zitten op school. Maar ik heb nu meer zelfvertrouwen en zit lekkerder in mijn vel. Doordat ik ben blijven zitten heb ik allemaal nieuwe leuke mensen leren kennen en ik ben nu heel gelukkig met mijn nieuwe vriend.”
In sommige gevallen ~ zoals deze ~ begrijp ik zo goed waarom je dit doet! Maar om iets kleins, zoals je neus kleiner maken (als hij al niet zo groot is) begrijp ik het niet. Wat goed dat ze dit al durft te vertellen!
Ik heb niet echt iets wat ik zou willen veranderen, dus neen, plastische chirugie is niet aan mij besteed.
Ik begrijp echter wel waarom het meisje uit jouw artikel het wel deed. Als je pijn begint te krijgen dan zou ik het ook gauw gaan overwegen!
Wat een heftige beslissing en moedige stap! Wel lastig dat je last blijft houden van de hechtingen en dat de borsten toch wel weer groeien.
Ik vond dat ook vreemd, maar ik heb het ook al eens van iemand anders gehoord..
Wat ik eventueel ooit zou overwegen is een buikcorrectie of borstlift. M’n gezicht is me voorlopig nog een stapje te ver eigenlijk .. Denk dat iedereen dat een beetje voor zichzelf moet uitmaken, zoals de getuigenis hierboven eigenlijk aanhaalt!
Ik ook! Mijn zwangerschappen hebben die echt geruïneerd. Maar mijn jongste is ondertussen 17, dus ik denk niet dat het er nog van gaat komen 🙂
Heftig zeg! Ik begrijp je beslissing heel goed!
Ik zou net het omgekeerde willen laten doen. Ik ben niet tevreden met wat ik gekregen heb. Maar het financiële plaatje houdt me enorm tegen!
Ik ken ook iemand die een borstverkleining heeft gehad op heel jonge leeftijd. Er is dan ook niets van gemak meer aan als je zo’n zware borsten hebt. Die lichamelijke klachten die erbij horen zoals rugpijn, daar is niemand mee geholpen. Raar dat ze dan toch weer gegroeid zijn, of is dat normaal?
Wat vervelend dat het terug kan groeien zeg! Dat wist ik helemaal niet! Hoe komt zoiets?
Ik ben vrijwel tevreden hoe mijn lichaam er uit ziet. Alleen wat vermageren, maar dat moet ik zelf doen. Momenteel overweeg ik het niet. Ik vind wel dat als je echt niet tevreden bent over een lichaamsdeel dat je ervoor mag kiezen!